Jaloers

Ik mopper wel eens op onze helden, maar daar zit natuurlijk iets achter. Ik ben gewoon jaloers.

Die gasten hoeven namelijk op zaterdagochtend niet hun wekker te zetten. Als ze al niet vanzelf wakker worden, hebben ze een warme, liefhebbende stem in de buurt. Misschien dat diezelfde stem ze daarna een beetje opjut, maar uiteindelijk kunnen ze hun eigen tempo aanhouden, want daar heeft die stem al rekening mee gehouden. Hun shirtje ligt al keurig opgevouwen in de kast. Naast de sokken en het broekje. Zonder er ook maar iets voor te doen, ligt het elke zaterdag weer klaar. De ingrediënten voor het ontbijt staan al keurig op ze te wachten. En ze krijgen een seintje wanneer het tijd is om de iPad weg te leggen en te vertrekken.

Ze worden naar de club gechauffeerd. Daar mogen ze achter een bal aanrennen. Lekker buiten spelen. Een beetje pielen met een bal. Een pannaatje maken, een schot van afstand, een solootje richting doel, net waar ze zin in hebben. Ze worden aangemoedigd. Als ze iets geks doen zegt het publiek niks, doen ze iets briljants, dan staat iedereen te klappen. Tussendoor krijgen ze een bekertje limonade en sommigen krijgen nog een tosti toe ook!

Onze helden kunnen na afloop ongegeneerd de scheids de schuld geven. Of de trainer. Of de acties van hun teamgenootjes. Terwijl ze er zelf niks van bakten. Ze mogen naar hartenlust mopperen en hoeven nog niet, zoals wij langs de kant, na te denken over wat ze zeggen en het altijd positief te brengen. Niemand verwacht dat ze zich al verstandig gedragen. Laat maar even gaan, het zijn de emoties die er uit moeten.

Tuurlijk, daar staat tegenover dat ze af en toe een preek moeten aanhoren. Dat iemand vertelt waar ze moeten staan of wat ze moeten doen, of wat ze de volgende keer anders kunnen doen. Maar als ze die preek vervolgens volledig in de wind willen slaan, dan kan dat. Als ouders halen we dan de schouders op en denken bij onszelf: ze zijn nog jong, ze moeten ook een beetje eigenwijs zijn, hun eigen weg vinden, dat is juist goed.

Het meest jaloers ben ik nog op hun dromen. Onze helden mogen zich nog Messi wanen. Denken dat ze de nieuwe Frenkie zijn. Ze zien zichzelf in grote stadions spelen. Belangrijke doelpunten maken. Zij worden profvoetballer. Ik mag dromen dat ik er een stukje over kan schrijven.