De rollen van een voetbalvader

Als voetbalvader heb je verschillende rollen.

Soms ben je trainingsmaatje. Soms ben je het grote voorbeeld. Soms coach. En soms ben je slechts de chauffeur.

Welke rol je kiest, is afhankelijk van de stemming op het veld, het verloop van de wedstrijd of de uitslag. Meestal kies ik voor de rol van kritische fan. Het was leuk om te zien, maar ik heb ook nog wel een paar aanwijzingen en tips. Afgelopen zaterdag moest ik even zoeken naar een rol.

Na afloop van de wedstrijd was mijn zoon boos. Boos op zichzelf. Boos op z’n teamgenoten. En toen ik zei dat ie zat te mopperen was hij ook boos op mij. Hij bromde wat over wat er allemaal niet goed was gegaan. Hoe hij zijn acties eigenlijk bedoeld had. Dat hij er niks van bakte, net zo goed niet had kunnen gaan en dat z’n teamgenoten ook veel te weinig hadden laten zien.

Inderdaad, onze helden hadden verloren. Maar het was lange tijd gelijk opgegaan. Het was het grootste gedeelte van de wedstrijd zelfs spannend. Dat had ik wel eens anders gezien, dus zo slecht was het in mijn beleving niet. Ik had het idee dat ik hem uit de put moest praten, dus nam ik de rol van mental coach aan. Met wat extra enthousiasme in m’n stem begon ik juist over de mooie dingen die ik had gezien. Die geweldige actie langs de lijn die eindigde met een prachtige voorzet, die net naast gekopt werd. De bal op de lat. Die bal op de kruising. Dat heerlijke doelpunt, met links!

Het had geen enkel effect. Sterker nog, mijn zoon werd alleen maar chagrijniger. Ik snapte er volgens hem helemaal niks van, ik had er geen verstand van, alsof ik zo goed kon voetballen en hij vroeg zich trouwens ook af of we het wel over dezelfde wedstrijd hadden.

Ik voelde iets opborrelen, maar vlak voordat ik op iets luidere toon wilde zeggen dat hij nu toch echt overdreef en dat het niet meer leuk was, bedacht ik me. Mijn zoon had er gewoon even de pest in, dat hebben we allemaal wel eens. Omdat je jouw kind liever ziet glimlachen dan fronzen wilde ik hem opvrolijken, de andere kant laten zien, maar daar had hij helemaal geen zin in. Hij wilde lekker mopperen en brommen. Even zeuren, afgeven en klagen. Het laatste waar hij behoefte aan had was iemand die de positivo speelde. Hij had nu even iemand nodig die luisterde, af en toe knikte en vooral even niets zei. Iemand die de vaderrol op zich nam.