Hoogtepuntje

Het gebeurde na een paar wedstrijden op rij waarin het niet zo lekker liep bij onze helden. Maar deze pot wonnen ze. Het fluitsignaal was nog niet afgelopen of daar ging de trainer de lucht in, als een raket.

Toegegeven, het was maar een sprongetje van een centimeter of vijf, hooguit tien. Dus eigenlijk moet ik het een vreugdehupje noemen, alleen dan zou ik de symbolische waarde van het sprongetje veel te kort doen. Alles zat erin.

In de vreugdesprong voelde je de wil om te winnen. De gedrevenheid om een geoliede machine van het team te maken. Om het motortje te laten draaien, ronken, knallen.

Je zag er samengebalde hoop in. De vurige wens dat onze helden nu eindelijk eens zouden winnen. Dat een goed begin van de wedstrijd ook met een mooi einde wordt beloond.

In de vreugdesprong zag je de trots op de jongens. Ze deden deze wedstrijd alles goed. Ze stonden allemaal aan. Ze gingen ervoor. Ze vochten. Ze liepen. Ze dekten. Ze probeerden. Ze kwamen terug. Ze zetten aan. Ze speelden. Ze zetten voor. Ze drukten door. En ze wonnen. Eindelijk, onze helden wonnen.

In de sprong zag je de ontlading. De spanning van de wedstrijd. Het was verdiend, maar het was ook op het nippertje. Er kwam wat geluk bij kijken, maar ook een weergaloos winnend doelpunt.

Ergens tijdens z’n lancering gooide de trainer zijn vuist omhoog. Zo pakte hij nog een extra centimetertje. Met die beweging bokste hij alle frustraties en misschien wel irritaties in een keer weg. De teleurstellingen. De zwijgzame ritjes terug uit Almere. De pijnlijke confrontatie met de ranglijst.

Het leek wel alsof hij ons meetrok. Alsof ook wij langs de kant een paar oneindig lijkende tellen los van de grond kwamen.