Voetbal is een leerschool. Onze helden leren hoe ze zich moeten gedragen in een groep met verschillende verwachtingen. Hoe ze moeten dealen met teleurstellingen en delen in vreugde. En hoe ze omgaan met gezag.
Wij ouders leren ook heel veel. Hoe we ons moeten gedragen in een groep met verschillende verwachtingen. Hoe we moeten dealen met teleurstellingen en delen in vreugde. En hoe we omgaan met ons gezag.
Een tijdje geleden ging ik de mist in. Ik nam mijn verantwoordelijkheid en ging scheidsrechteren. Bij de tegenstander liep een vervelend mannetje rond. Je kent het wel: bloedfanatiek, natrappen, zuigen, commentaar, onsportief gedrag. Als het mijn zoon was geweest had ik er vanaf de kant al lang iets van gezegd. Maar zijn vader deed dat niet. Dus ik dacht: dan doet deze vader het wel. Na weer een overtreding nam ik het ventje even apart en vertelde dat -ie niet zo onsportief moest doen. Hij bleef mopperen en etteren, waarop ik hem aan de hand van een boze blik liet weten dat ik hem in de gaten hield. Dat werkt bij mijn zoon, maar niet bij deze jongen, want hij trapte gewoon nog een keer na. Vol onbegrip riep ik: ‘Wat doe je nou?’ en liep streng op het kereltje af.
Toen het jongetje als een haas de bosjes in rende om zich te verstoppen, had ik mijn leermomentje. Ik had me even niet gerealiseerd dat ik 2 meter 4 ben, een donkere baard heb en een dikke winterjas draag die me nog groter maakt, en dat hij zeker 75 centimeter kleiner is en minimaal 35 jaar jonger. Het ventje dat gewoon iets te graag wilde winnen zag een soort harig en boos monster op zich afkomen, met rode ogen (het was vroeg) en stoom uit z’n mond (het was koud) en rende voor z’n leven. Ik vrees dat -ie af en toe nog schreeuwend wakker wordt.
Laatst zocht de coach een ouder die wilde fluiten. Instinctief liep ik weg, even koffie halen.
Fc Zaterdagochtend 