Naast voetbalvader ben ik ook koffieliefhebber. Zo op het oog prima te combineren, in de praktijk toch best lastig. Dan ben je op zaterdagochtend dus aangewezen op de koffie van de kantine. En ik zal geen geheim verklappen als ik vertel dat die in 99 van de 100 gevallen niet te hachelen is. Het zou mij niet verbazen als de leverancier van rubberkorrels voor het kunstgras ook de gemalen koffie levert.
Een van de opa’s die regelmatig een wedstrijdje komt kijken bedankt consequent voor een bakkie. Hij wil de smaak van de koffie thuis niet verpesten. Ik kan dat niet, niet op zaterdagochtend.
We hebben als ouders wel eens overwogen om zo’n Nespressoapparaatje van vijf tientjes aan te schaffen. Zetten we in de kleedkamer neer. Om de week iemand anders die de cups koopt. Sommigen zagen zelfs een handeltje voor zich. Ik vond het een prima plan. We hebben niet doorgezet. Het voelde toch een beetje sneu om elke week met zo’n apparaat over de parkeerplaats te lopen.
Ik heb wel iets ontdekt: de koffie van de buren. Als je geluk hebt, zit er een hockeyclub naast de voetbalvereniging. Bij sommige clubs hebben ze een heuse barista in dienst. Dat is pas een goed begin van je zaterdagochtend. Het vooroordeel over de verschillen tussen hockey en voetbal worden trouwens wel bevestigd: wie een rondje voor alle meegereisde supporters gaat halen moet een dikke portemonnee hebben.
Helaas zitten de meeste voetbalclubs niet naast een hockeyvereniging en zijn we dus op kantinekoffie aangewezen. Noem ons naïef, maar we geven niet op. Gegarandeerd dat het spul niet te zuipen is, maar toch proberen we het iedere zaterdagochtend weer. Vol goede moed. Op onze eigen manier zijn we zo solidair met onze helden. Die beginnen ook elke wedstrijd weer op nul. Gewoon gaan. Misschien dat het deze zaterdag wel lukt.
Fc Zaterdagochtend 